🌧️ Co To Znaczy Że Pies Nie Podlega Próbom Pracy

Posiadacze czworonogów doskonale wiedzą, jak znakomity wpływ mają na nich ich podopieczni. Pies w domu działa na nas uspokajająco, obniża poziom stresu i wprowadza domowników w pozytywny nastrój. Zastanawialiście się kiedyś nad tym, czy zabrać psa do pracy i czy jego obecność wpłynie korzystnie na atmosferę w miejscu pracy? Zdaniem ekspertów tak. Nic więc dziwnego, że coraz więcej pracodawców propaguje pomysł zabieranie psa do pracy. Jak jednak wygląda to w świetle prawa? Czy można przyjść z psem do pracy?Przez aktualizacja dnia 18:58 Czy można przyjść z psem do pracy? Jak w świetle prawa wygląda kwestia zwierząt w miejscu pracy? O dziwo prawo nie zabrania przychodzenia ze zwierzętami do pracy. Taka możliwość zależeć więc będzie od charakteru naszej pracy oraz woli pracodawcy i pozostałych pracowników. O ile w niektórych branżach obecność zwierząt w pracy w żadnym razie nie jest możliwa, o tyle w przypadku pracy biurowej nic nie powinno stać na przeszkodzie. Nie dziwi więc fakt, że rosnąca liczba właścicieli firm pozwala swoim pracownikom na zabieranie psa do pracy. Takie rozwiązanie spowodowane jest przede wszystkim troską o samopoczucie pracowników oraz ich podopiecznych. Na pytanie jednak, czy zabieranie psa do pracy jest w naszym przypadku możliwe, każdy z nas musi odpowiedzieć samodzielnie. Wszystko zależeć będzie od charakteru naszego zwierzęcia, jego usposobienia i wielkości. Pamiętajmy, że nie każdy zwierzak dobrze odnajdzie się w nowej przestrzeni, w której obowiązują określone zasady. Nie każdy stworzony jest do przebywania w jednym miejscu przez wiele godzin, a także do obecności wielu nowych osób. Niektóre psy są bardzo wrażliwe na bodźce zewnętrzne, łatwo się rozpraszają lub potrzebują wiele uwagi, co mogłoby uniemożliwiać nam (i naszym współpracownikom) wykonywanie codziennych obowiązków. Zwierzęta w miejscu pracy i ich wpływ na ludzi Jak dowodzą badania przeprowadzone przez Centrum Badań Interakcji człowiek-zwierzę Uniwersytetu w Missouri, obecność psa w biurze pozytywnie wpływa nie tylko na jego właściciela, ale także na pozostałych pracowników. Co ciekawe, znaczne obniżenie poziomu stresu i wzrost produktywności, powodowane obecnością czworonoga, widoczne są zarówno w przypadku pojedynczych pracowników, jak i całych zespołów. Dodatkowo u pracowników, którzy zabierają do pracy swoje psy, widać wyraźną poprawę nastroju i mniejsze poczucie winy, co przekłada się także na większa równowagę między życiem prywatnym, a zawodowym. Główne zalety zwierząt w miejscu pracy: ich obecność sprzyja mniejszej produkcji kortyzolu, przez co obniża się poziom stresu pracowników; obniża ciśnienie krwi i pozytywnie wpływa na pracę serca; zwierzęta to pretekst do rozmowy ułatwiający nawiązywanie rozmowy i relacji; interakcja ze zwierzętami pobudza chęć do działania i kreatywność; obecność pupila sprawia, że właściciel czuje się bezpieczniej i bardziej komfortowo, przez co pracuje wydajniej i efektywniej; obecność psów w miejscu pracy wpłynie też korzystnie na wizerunek pracodawcy, jako firmy przyjaznej zwierzętom! O ile w Polsce zabieranie psa do pracy nie jest jeszcze zjawiskiem powszechnym, o tyle za granicą jest to rozwiązanie często praktykowane zarówno przez większe, jak i mniejsze firmy. Co więcej – za granicą czworonogi doczekały się nawet swojego święta. Co roku, 24 czerwca, obchodzony jest dzień „Take Your Dog To Work Day”, który ma propagować obecność zwierząt w miejscu pracy. Pomysł ten jest autorstwa Brytyjczyków i szybko został zaadaptowany przez Amerykanów, Kanadyjczyków oraz Australijczyków. Nie da się ukryć, że działania takie przynoszą korzyści nie tylko pracownikom i samym firmom, ale także wpływają na pozytywny PR marki. Wśród znanych zagranicznych firm, które propagują obecność zwierząt w miejscu pracy, należy wymienić Amazon, Autodesk, Google, czy Freshmail. W Polsce takich miejsc także nie brakuje – czworonogi można zabierać do CD Projekt, DaftCode, wydawnictwa Prószyński i Ska oraz Radia Zet. Od wielu lat zwierzęta są obecne w biurach producenta karmy Purina. Firma prowadzi również program "Pets at work", dzieląc się swoim doświadczeniem i pomagając firmom rozpocząć inicjatywę "Zwierzęta w pracy" u siebie. Także w siedzibie Wamiz w Paryżu, czworonogi są stałymi gośćmi. Pracownicy naszej firmy, jeśli tylko chcą, mogą zabierać swoich podopiecznych do biura, w którym psy mają swoje miski i legowiska. W ten sposób przez cały dzień psy cieszą się obecnością nie tylko swoich właścicieli, ale również czworonożnych kolegów. Na stałe mieszka z nami również świnka morska Pixelle. I wiecie co? Uwielbiamy ich obecność! :-) Przeczytaj również: Jakie obowiązki ma opiekun psa mieszkającego w mieście? Ile wynosi podatek od psa? Obowiązek sprzątania po psie Jak często wyprowadzać psa na spacer? Dlaczego warto zaczipować psa? Dlaczego nie wolno zostawiać psa samego pod sklepem? Co oznacza żółta wstążka na obroży psa? Czy psy mogą wchodzić do restauracji? Czym są kocie i psie kawiarnie? Dog walker - poznaj zawód wyprowadzacza psów!

Objawy dysplazji nie jest trudno dostrzec. Pies zaczyna mieć problemy ze wstawaniem, kuleje, czasem nie chce też siadać. Niechętnie bawi się z psami czy biega za piłką. Ma usztywnione łapy, co widać zwłaszcza podczas szybszego marszu. Może też charakterystycznie kołysać się na boki. Aby potwierdzić podejrzenia co do diagnozy

Historia i pochodzenie pointera – rasa myśliwska o długim pochodzeniuCharakter pointera- wiele zalet jednego psaWygląd pointera – elegancja i szlachetnośćWychowanie i szkolenie psów rasy pointer – bystry i chętny do naukiZdrowie pointera- cieszący się dobrym zdrowiem pies myśliwskiCzym karmić pointera – gotowe karmy czy dieta BARF?Pielęgnacja pointera – nieskomplikowana ale regularnaAkcesoria – co zakupić przed pojawieniem się pointera w domu?Hodowla – gdzie znajdę wymarzonego Pointera?Czy Pointer to pies dla mnie? Historia i pochodzenie pointera – rasa myśliwska o długim pochodzeniu Pointer jest uznawany za jedną z najstarszych ras myśliwskich, jednak co do jego pochodzenia do dzisiaj istnieje wiele kontrowersji. Psy te wyhodowano w Anglii, ale według jednej z teorii jego przodkowie najprawdopodobniej pochodzą z Hiszpanii. Inne teorie mówią, że pochodzi on z Włoch, Francji, czy Portugalii. Pierwotnym ich zadaniem było odnajdywanie i wskazywanie ptactwa czy zajęcy, na co wskazuje sama nazwa z ang. to point – wskazywać. Oczekiwano od nich zlokalizowania zwierzęcia, a gdy już poczuły właściwy trop przyjmował charakterystyczną pozę, która potocznie nazywa się stójka. Pies zastygał w bezruchu z podniesioną łapą do góry i tkwił w niej dopóki myśliwy nie da mu znać, aby przystąpił do wypłoszenia zwierzęcia z pól czy traw. W tym momencie najczęściej kończyło się odpowiedzialne zadanie Pointera, a złapaniem czy dogonieniem zwierzyny zajmował się inny towarzyszący myśliwemu pies. Przez lata starano się poprawić cechy Pointera i chcąc uzyskać doskonałego psa do polowań, krzyżowano go z innymi psami myśliwskimi, po których mógł odziedziczyć niezwykłą zwinność, węch czy wytrzymałość. Tymi psami były między innymi Foxhound, Greyhound czy Seter. Pointery używano również jako aportery, a nawet jako psy pracujące w wodzie, co sprawia, że jest to bardzo wszechstronna rasa. W Od XVIII wieku popularność Pointerów stale rosła, a to za sprawą szerokiego wykorzystywania broni palnej do polowań. Psy te stały się stałymi bywalcami dworów szlacheckich. Pierwszy wzorzec opracowany został w 1937 roku. Niestety podczas II Wojny Światowej mocno zmniejszyła się populacja tej rasy, podobnie zresztą jak i innych ras. Jedynymi krajami, w których udało się przetrwać licznej populacji Pointerów były Wielka Brytania i Stany Zjednoczone, gdzie psy te przetrwały trudne, wojenne lata. Powoli odbudowywano populację i ostatecznie wzorzec został zatwierdzony dopiero w 1970 roku. Rasa ta dzisiaj nie cieszy się już tak dużą popularnością, jednak posiada liczne grono swoich miłośników – w Wielkiej Brytanii do dzisiaj używany jest jako pies myśliwski. W Polsce najpopularniejsze były w XIX wieku. Według podziału na rasy opracowanego przez Międzynarodową Organizację Kynologiczną (FCI) Pointer został przypisany do grupy VII – Wyżły, sekcji 2 – wyżły brytyjskie. Pointery podlegają próbom pracy. Charakter pointera- wiele zalet jednego psa Pointer to pies energiczny, posiadającym wielki temperament. W domu umie zachowywać się spokojnie, o ile tylko jego potrzeby zostaną zaspokojone. Nie wolno zapomnieć, że ta rasa to przede wszystkim psy myśliwskie. Nie można traktować go jedynie jako psa towarzyszącego rodzinie, ponieważ potrzebuje on dużej dawki aktywności, podczas której będzie mógł się wykazać. Zdecydowanie nie jest to pies, który zadowoli się jedynie rzucaną mu piłeczką. Jedną z ważniejszych i bardzo cenionych cech charakteru Pointera jest niepohamowana ambicja i chęć podejmowania nowych wyzwań. W sferze uczuciowej Pointer również jest wyjątkowy. Bardzo mocno przywiązuje się do swojego właściciela. Do szczęścia potrzebuje bliskości swoich najbliższych, z którymi buduje silną więź. Z tego powodu nie powinno pozostawiać się go samotnie na długie godziny. Jeśli ma samotnie spędzić kilka godzin to kluczowym jest zapewnienie mu wcześniej dużej dawki ruchu. Pozwoli to rozładować jego energię i będzie mógł w spokoju oczekiwać powrotu najbliższych. Pointer wykazuje się ogromną cierpliwością i tolerancją w kontaktach z dziećmi. Oczywiście jak w przypadku innych psów, dzieci powinny być nauczone obchodzenia się z psem, ponieważ nie jest to zabawka. Najlepiej, jeśli ich wzajemne kontakty odbywać się będą pod kontrolą dorosłych. Nikogo nie powinno dziwić, że pies ten to doskonały łowca – a to z uwagi na drzemiący w nim silny instynkt łowiecki w połączeniu z doskonałym węchem. Nie jest to natomiast dobry pies stróżujący. Z radością przywita nie tylko znane mu osoby, ale z dużym prawdopodobieństwem również potencjalnych złodziei. Oczywiście nie jest to reguła – wobec obcych zdarza mu się czasem zachować ostrożność i nieufność. Pointer nie należy do psów szczekliwych, dlatego też jeśli nasz czworonóg głośno alarmuje to powinniśmy się tym zainteresować i sprawdzić, co zaniepokoiło naszego pupila. Psy tej rasy nie są też skłonne do zniszczeń pod warunkiem, że zapewni się im wystarczającą aktywność fizyczną i stymulację umysłową. Jeśli tego nie dopilnujemy, to istnieje niebezpieczeństwo, że Pointer rozładuje swoją energię na znajdujących się w jego otoczeniu przedmiotach. Z innymi psami nasz pupil będzie mógł stworzyć braterską więź pod warunkiem, że od małego będzie do nich przyzwyczajany. Z kotami niestety bywa różnie. Jeśli Pointer będzie się wśród nich wychowywał to nie będzie miał większych problemów żeby je zaakceptować. W przypadku obcych kotów rzecz może się mieć zgoła inaczej. Warto zawsze mieć na uwadze, że to jest pies myśliwski. Chociaż jego instynkt głównie odnosi się do ptactwa, to należy zachować czujność jeśli chodzi o napotkane, obce koty. Pointer to pies energiczny, posiadającym wielki temperament. W domu umie zachowywać się spokojnie, o ile tylko jego potrzeby zostaną zaspokojone. Nie wolno zapomnieć, że ta rasa to przede wszystkim psy myśliwskie. Wygląd pointera – elegancja i szlachetność Pointer jest psem dużym o bardzo eleganckiej sylwetce. W kłębie pies osiąga 63-69 cm, a suki 61-66 cm wysokości. Psy ważą średnio od 25 do 43 kg, natomiast suki od 20 do 29 kilogramów. Sylwetka Pointera jest harmonijnie zbudowana. Budowa ciała jest silna, lecz niezwykle smukła jak na tak dużego psa. Jedną z cech, która cechuje te psy to ich długie nogi, które służą niejako jako jego narzędzie ich pracy. Głowa osadzona jest na długiej szyi, z wyraźnie zaznaczonym stopem i dumnie noszona w górze. Oczy Pointera są duże i pełne łagodnego spojrzenia. Kolor oczu jest orzechowy lub brązowy – w zależności od umaszczenia. Uszy są wysoko osadzone, trójkątne, wiszące i przylegające do głowy. Nos jest ciemny, jednak dopuszczalny jest nieco jaśniejszy u osobników o umaszczeniu cytrynowo – białym. Grzbiet pointera jest silny z szeroką klatką piersiową. Kończyny mocne i dobrze umięśnione. Ogon jest średniej długości, noszony prosto z grzbietem lub pod nim. Jest prosty i zwęża się ku końcowi. Pointer ma krótką sierść, idealnie gładką i twardą. Umaszczenie może być dwukolorowe, jednokolorowe, jak i trójkolorowe. Najczęściej mają one umaszczenie łaciate cytrynowo – białe, pomarańczowo-białe, wątrobiano-białe lub czarno-białe. Wszystkie kolory mogą występować w cętki, jak i jako pojedyncza barwa – biała lub w różnych odcieniach brązowego. Pointer porusza się w sposób pewny siebie, płynny, a zarazem z dalekim wykrokiem z mocno zaznaczonym ruchem tylnych łap. Wychowanie i szkolenie psów rasy pointer – bystry i chętny do nauki Pointer ceniony jest nie tylko za swoje walory i cechy myśliwskie, ale również za to, że rasa ta jest niezwykle inteligenta. Bardzo chętnie współpracuje, szybko się uczy i rozumie, czego od niego się oczekuje. Mówi się, że Pointer to najbardziej posłuszna rasa ze wszystkich psów myśliwskich. Bardzo źle znosi jakąkolwiek agresję i przemoc, dlatego wychowanie i szkolenie bezwzględnie powinno opierać się na pozytywnych bodźcach. Ten niezwykły pies wszelką doznaną krzywdę i niesprawiedliwe traktowanie zapamięta na bardzo długo. Potrafi się wówczas zamknąć w sobie, co w rezultacie może doprowadzić do odmowy jakiejkolwiek współpracy. Pointer potrzebuje jasno określonych zasad i zadań do wykonania. W innym wypadku zorganizuje sobie czas sam, co nie zawsze może spodobać się właścicielom, tym bardziej, że są to psy bardzo kreatywne. Można rzec, że rodzą się wypełnione olbrzymimi pokładami energii, dlatego ich wychowanie powinno zacząć się od pierwszych dni w domu. W okresie szczenięcym bardzo rozrabia i uspokaja się nieco kiedy osiąga dorosłość. Ważnym, kluczowym wręcz aspektem w szkoleniu każdego psa jest wcześnie wprowadzana socjalizacja. Podobnie jest w przypadku Pointera. Pupil od małego powinien być oswajany z innymi psami, ludźmi czy miejskim zgiełkiem. Psy tej rasy lubią samowolne wycieczki, dlatego kluczowym elementem jest dobrze ogrodzony teren wokół domu, a na spacerach czujność i ostrożność. Pointer potrzebuje dużej ilości ruchu i różnych aktywności. Jeśli pies nie jest wykorzystywany w myślistwie można zapewnić mu alternatywne formy ruchu, które z pewnością przypadną mu do gustu. Miasto nie jest jego najlepszym miejscem do życia – prawdziwą miłością jest las i otwarta przestrzeń, na której będą mogły dać upust energii. Nawet jeśli pies nie pracuje zawodowo, dobrze jest ćwiczyć z nim tak zwaną “’stójkę”. Raz, dwa razy w tygodniu potrzebuje prawdziwej, długiej aktywności, przy której się wybiega. Doskonałym rozwiązaniem jest zapisanie psa do psiego przedszkola, gdzie od małego będzie poznawać poszczególne komendy, zachowania, a także będzie miał kontakt z innymi czworonogami. Drugą opcją jest trenowanie psa pod okiem doświadczonego trenera, który ma wiedzę na temat pracy z psami myśliwskimi. Zdrowie pointera- cieszący się dobrym zdrowiem pies myśliwski Pointery na ogół są psami zdrowymi, jednak ze względu na ich wielkość może wystąpić dysplazja stawów biodrowych. U czworonogów tych mogą pojawić się schorzenia serca, czy choroby nerek. Inną dość niespotykaną chorobą, która może spotkać psy tej rasy jest dysplazja mieszkowa czarnych włosów czy po prostu dysplazja mieszkowa. Są też narażone na alergie czy choroby oczu jak postępujący zanik siatkówki (PRA) czy wywinięcie się powieki (etropium). Osobniki z przeważającą ilością koloru białego w umaszczeniu są narażone na głuchotę. Na szczęście istnieje badanie słuchu, tak zwaną metodą BAER, która może całkowicie wykluczyć głuchotę lub określić jej stopień. Pointer jest psem odpornym na warunki atmosferyczne. Mimo tego, że jego sierść jest krótka to bardzo dobrze radzi sobie podczas mroźniejszych dni. Rasę tę cechuje wrodzona wytrzymałość, która sprawia, że mogą pracować nawet podczas upałów. Jednak należy zawsze mieć przy sobie wodę pitną dla psa i miejsce, w którym będzie mógł się schronić przed przegrzaniem i odpocząć. Nie mniej jednak, warto unikać nadmiernej aktywności w ciągu upalnych dni i w samo południe. Zadbany Pointer dożywa średnio około 13 lat, co na dużego psa jest świetnym wynikiem. Czym karmić pointera – gotowe karmy czy dieta BARF? Ze względu na swoje rozmiary i dużą aktywność fizyczną Pointer potrzebuje karmy dopasowanej indywidualnie pod niego i dobrej jakości. Dobierając karmę należy brać pod uwagę wiek, wagę, aktywność fizyczną i ewentualne schorzenia psa. Pointer nie należy do ras wybrednych, dlatego jego żywienie nie jest skomplikowane. Jest to pies bardzo energiczny dlatego posiada on wysokie zapotrzebowanie kaloryczne. Oczywiście jeśli pies nie pracuje to należy ograniczyć ilość pożywienia tak, aby nie doprowadzić do tycia, a w rezultacie do groźnej dla niego nadwagi. Co do sposobu jego żywienia nie ma jasno określonej najlepszej metody. Można podawać mu zarówno gotowe karmy suche, czy mokre, jak i dietę opartą na samodzielnym gotowaniu. Ważne, aby karmy pochodziły od sprawdzonych producentów i cechowały się wysoką zawartością mięsa w składzie. Zawsze trzeba zwracać uwagę na skład karmy. Jest to o tyle ważne, że karma nie powinna zawierać w sobie zbędnych zapychaczy i konserwantów, a jedynie wartościowe elementy dla prawidłowego rozwoju naszego psiego przyjaciela. Posiłki gotowane w domu powinny być wzbogacane o odpowiednie suplementy i witaminy. Warto rozważyć wizytę u psiego dietetyka, który pomoże nam ułożyć odpowiednio zbilansowany jadłospis dla naszego pupila. Oczywiście możemy też zasięgnąć rady u weterynarza. Trzeba pamiętać, że względu na swoją wielkość, rasa ta jest narażona na skręt żołądka. Mniejsze, ale częściej podawane posiłki pomogą nam tego problemu uniknąć. Po posiłku pies powinien zapewniony mieć odpoczynek – minimum godzinę. Koło miski z jedzeniem powinna zawsze stać miska ze świeżą wodą pitną, aby Pointer mógł zaspokoić swoje pragnienie. Woda powinna być wymieniana minimum raz dziennie. Dieta jest kluczowym elementem, który ma kolosalne znaczenie zarówno dla dobrego samopoczucia psa, jak i jego zdrowia Pielęgnacja pointera – nieskomplikowana ale regularna Codzienna pielęgnacja Pointera nie jest skomplikowana, a to dzięki jego krótkiej sierści. Pies ten niewielkie ilości sierści gubi przez cały czas, jednak najbardziej intensywnie linieje na jesień i zimę. Krótki i twardy włos chętnie wbija się w tapicerkę, z której niechętnie wychodzi, dlatego w pielęgnacji ważna jest systematyczność. Dzięki regularnym zabiegom pielęgnacyjnym uzyskamy piękny i lśniący włos u naszego psa. Do regularnego wyczesywania martwego włosa sprawdzi się gumowa lub silikonowa szczotka. Do usuwania zabrudzeń i nabłyszczania sierści doskonała będzie twarda szczotka z naturalnego włosia z dzika. Przydatne będą również wilgotne chusteczki pielęgnacyjne. Po spacerze lub pracy w polu czy lesie należy dokładnie sprawdzić sierść psa szukając nieproszonych gości. Pointer na ogół jest psem czystym, dlatego wystarczy go wykąpać raz na jakiś czas. Do kąpieli używamy szamponów przeznaczonych dla ras krótkowłosych lub takich, które zaspokoją aktualne potrzeby włosa psa – nawilżające, odświeżające czy podkreślające kolor. Co ciekawe Pointer nie wydziela charakterystycznego “psiego zapachu”, co pomaga mu w pracy podczas polowań. Niektóre Pointery mają skłonność do alergii, a w takim przypadku sprawdzą się szampony hipoalergiczne. Poza sierścią koniecznie dbać trzeba o oczy, uszy i pazury. Zwisające uszy narażone są na infekcje dlatego wskazana jest częsta ich kontrola. Jeśli pies nie ściera pazurów samodzielnie należy je regularnie, delikatnie przycinać. U ras dużych nie występuje tak rażący problem odkładania się kamienia nazębnego, jednak nie oznacza to, że on w zupełności nie powstaje. Ważna jest profilaktyka i dbanie o higienę jamy ustnej psa. Pomogą nam w tym dostępne na rynku pasty do zębów dla psów, żele, a także środki dodawane do jedzenia czy wody. Systematyczna pielęgnacja nie tylko przyczyni się do pięknego wyglądu naszego psiaka, ale również umocni więź z pupilem. Duża ilość czworonogów nie lubi zabiegów pielęgnacyjnych, dlatego w celu uniknięcia dyskomfortu psa należy przyzwyczajać do nich od małego. Pointer jest psem stosunkowo dużym, dlatego swobodne jego wykąpanie w domowych warunkach może nieraz okazać się problematyczne. Nie jest to powód do zmartwień, ponieważ z pomocą przychodzą nam salony pielęgnacji zwierząt, gdzie groomerzy posiadają odpowiedni sprzęt, dopasowany do wielkości różnych czworonogów. Akcesoria – co zakupić przed pojawieniem się pointera w domu? Wyczekując pojawienia się naszego czworonożnego przyjaciela w domu nie można zapomnieć o zakupie niezbędnych dla niego akcesoriów. Wyprawka musi obejmować wszystkie niezbędne elementy. Podstawowym elementem są miski na jedzenie i wodę. Dobrze wybrać te wysokiej jakości i odpowiedniej wielkości. Dobrym rozwiązaniem jest zaopatrzenie się w takie, które są stelażu, dzięki czemu duże psy nie muszą się nisko schylać a stelaż można regulować w miarę wzrostu psa. Kolejnym ważnym elementem jest legowisko, na którym pupil będzie mógł odpocząć po przechadzce i zabawach. Posłanie powinno być przede wszystkim dla psa, dlatego musi być dobrane do jego wielkości, aby mógł na nim swobodnie wypoczywać. Ważną kwestią jest miejsce, w którym będzie ustawione legowisko. Pointer to pies rodzinny, dlatego nawet podczas odpoczynku będzie spokojniejszy mając przy sobie swoich najbliższych. Przy wyprowadzaniu psa dobrze sprawdzą się dobrze dopasowane szelki typu guard lub obroża i długa smycz, która zapewnia psu komfort podczas poruszania się. Przy skłonności do samowolnych wędrówek, zwłaszcza w chwili, gdy złapią trop ptaka przyda się adresówka z danymi właściciela. Koniecznie też trzeba psa zaczipować. Pointer to pies żywiołowy, a same spacery mogą nie wystarczyć, aby zaspokoić jego potrzeby. Zabawki wszelkiego rodzaju sprawdzą się doskonale jako dodatek codziennej aktywności. Piłeczki, sznurki, czy pluszaki będą dobrym pomysłem, o ile nie posiadają małych elementów, które mogą zostać ewentualnie połknięte. Warto zadbać też o rozwój umysłowy naszego pupila – tu przydatne będą zabawki interaktywne i logiczne. Do systematycznej, codziennej pielęgnacji należy zaopatrzyć się w niezbędne do tego akcesoria i kosmetyki oraz preparaty. A w celu zapewnienia bezpieczeństwa podczas podróży samochodem powinniśmy zaopatrzyć się w odpowiedni transporter lub klatkę kennelową dopasowaną do wielkości naszego podopiecznego. Hodowla – gdzie znajdę wymarzonego Pointera? Posiadanie psa wiąże się dużą odpowiedzialnością. Nie jest to decyzja, która powinna zostać podjęta pochopnie, ponieważ to z jakiej hodowli będzie nasz szczeniak jest kluczowe dla jego zdrowia i pierwszej socjalizacji. Przeglądając ogłoszenia wystawiane przez hodowców szczególną uwagę zwróć na zamieszczane informacje i zdjęcia. Ważnym elementem jest to, czy hodowla jest zrzeszona w ZKwP (Związku Kynologicznym w Polsce), która bezpośrednio podlega pod najważniejszy organ jakim jest Międzynarodowa Organizacja Kynologiczna (FCI). Hodowle w niej zrzeszone przechodzą staranne i rutynowe kontrole, dzięki czemu mamy pewność co do warunków w nich panujących. Nie ma jakiejkolwiek możliwości, aby rodzice szczeniaków byli ze sobą spokrewnieni, a także wymagane są szczegółowe badania pod kątem występowania poszczególnych chorób typowych dla danej rasy. Często w Internecie można natknąć się na bardzo atrakcyjne cenowo ogłoszenia. Bądź bardzo ostrożny – takie oferty często pochodzą od pseudo hodowli, którym zależy tylko na szybkim zysku na szczeniakach. W takim przypadku nie ma pewności co do czystości ich genów, ani warunków w jakich są trzymane i hodowane. Pointer nie jest rasą bardzo popularną w naszym kraju, a co za tym idzie liczba hodowli jest proporcjonalnie mniejsza. Wiele osób decyduje się na zakup z zagranicznych hodowli, ponieważ tam jest znacznie większy wybór. Cena jest zależna od pochodzenia psa, wieku, płci, umaszczenia i samej renomy hodowli a także tego, czy jest to hodowla krajowa, czy zagraniczna. Ceny zaczynają się od około 3500 zł ale osobniki sprowadzane z zagranicznych, renomowanych hodowli mogą kosztować nawet kilka tysięcy euro. Zawsze przed dokonaniem zakupu udaj się do wybranej przez siebie hodowli, aby na własne oczy przekonać się o panujących tam warunkach, jak i zapoznać się ze swoim przyszłym członkiem rodziny. Nie wahaj się zapytać o nurtujące Cię pytania, ale nie zapomnij również poprosić o przedstawienie Ci dokumentacji wraz z wykonanymi niezbędnymi badaniami. Czy Pointer to pies dla mnie? Pointer potrzebuje właściciela, który tak jak on kocha ruch i prowadzi aktywny tryb życia. Z uwagi na swoje przeznaczenie odnajdzie się oczywiście przy boku myśliwego – będzie wówczas w swoim żywiole. Rzecz jasna nie trzeba być myśliwym, aby posiadać Pointera – pomimo tego, że jest to pies myśliwski nadaje się też oczywiście jako towarzysz życia osób nie polujących. Warto jednak pamiętać, że Pointer to pies, który nie odnajdzie się w miejskim zgiełku. Do pełni szczęścia potrzebuje otwartej przestrzeni – łąk, pól i lasów. Biorąc pod uwagę jak bardzo żywiołowe i energiczne są to psy, osoby starsze i mało aktywne nie powinny raczej rozpatrywać tej rasy. Właścicielem Pointera powinna zostać osoba aktywna, lubiąca ruch i będąca w stanie zapewnić psu wystarczającą porcję aktywności. Ponadto powinna być zrównoważona i obdarzyć psa uczuciem równym temu, którym pies obdarzy ją. Pointer odnajdzie się w także w rodzinie posiadającej dzieci. Jeśli docenisz nadzwyczajność i szlachetność tego wspaniałego psa, obdarzysz go uczuciem a także dasz upust jego energii to stworzysz z nim fantastyczną więź na długie lata.

Nie podlega próbom pracy; Akita. Pochodzenie rasy. Zarówno w przekazach pisemnych, jak i słownych przodków Akity określa się mianem matagi (psy polujące na niedźwiedzie i jelenie), co równocześnie klasyfikuje ją jako jedną z najstarszych ras pierwotnych. Dzisiejsze Akity to krzyżówki psów żyjących w północnym regionie wyspy

^{Wyświetlanie postów z wrzesień, 2017 Hej, dzisiaj kolejna rasa psa. Oczywiście jak zawsze zapraszam do czytania ;) Dzisiaj rasa dość znana, czyli mops. Mops żyje 12 do 15 lat. Psy te ważą zazwyczaj 6,3- 8,1kg, a mierzą 30-36. Są one radosne, towarzyskie, uległe, czujne, uparte, ciche i bystre. Nie podlega próbie pracy . Jest do dość stara rasa, lecz nie wiadomo dokładnie ile ma lat. Już w starożytnych grobowcach podobno znaleziono szkielet tej rasy. Kufa psa jest krótka, ogon jest skręcony, na twarzy widać charakterystyczne dla tej rasy zmarszczki. Oczy są ciemne a uszy małe. Jest to pies do towarzystwa. Nie jest to typ psów który potrzebuje długich spacerów, lecz dla zdrowia i tak należy chodzić z każdym psem na spacery! Mopsy łatwo przystosowują się do mieszkania małego jak i dużego. Należy pamiętać aby czyścić oczy i górne wargi psa! Ponieważ gdy tego nie robimy psy te mogą dostać grzybicy. Często tą rase dotyka choroba dysplazji stawów biodrowych. Oprócz dysplazji, rasa ta może mieć problemy z o Hej, dzisiaj następna sesja zdjęciowa. Zapraszam do oglądania ;) Dzisiaj sesja zachodu słońca. Nie jest to do końca sesja, ponieważ tylko dwa pierwsze zdjęcia są zrobione aparatem, a reszte telefonem. Mam nadzieję, że nawet jeśli są to zrobione telefonem, też mogą być ;). Pa :* Hej, dzisiaj post dotyczący ras które są mądre i dzięki temu szybko się uczą. Zapraszam do czytania ;) 1. Owczarek Niemiecki Jest to rasa bardzo mądra, świadczy to np. o tym że pracują w policji. Policja wybrała te psy właśnie dla tego że są mądre i zwinne. 2. Pudel jest to rasa podatna na szkolenie, szybko się uczy. Występują bardzo często w dogoterapii. 3. Border Collie są prze psychologa uznane za najmądrzejszą rase psa. Bardzo lubą wykonywać zadania. 4. Golden Retriever to zdecydowanie mądra i przyjazna rasa. Są one tresowane jako psy policyjne, ratownicze oraz jako psy dla niepełnosprawnych. 5. Labrador Retriever bardzo dobrze sprawdzają się jako psy ratownicze w wodzie. 6. Owczarek Szetlandzki zdecydowanie jest to rasa które dobrze się uczy oraz lubi się uczyć. Współpracuje z właścicielem. jeszcze o nim nie pisałam ale wkrótce napisze ;). Jest to pies który szybko się uczy Hej, dzisiaj następny post o rasie psa. Zapraszam do czytania ;) Niektórzy może znają tą rasę, jest to łajka zachodniosyberyjska. Jak dla mnie jest to bardzo ładny pies ;). Suczka i pies waży 18-25kg czyli nie dużo, suczka mierzy 52-58cm a pies 54-60cm. Psy te są zrównoważone, żywe i opiekuńcze. Rasa ta podlega próbom pracy . Oczy tej rasy są raczej małe ich kolor jest brązowy, uszy są w kształcie trójkąta. Ogon jest krótki i zakręcony. Sierść mają grubą, miękką i prostą. Przylega do ciała. Kolor sierści może być różny. Pies ten jest samodzielny, jest wierny swojemu właścicielowi. Do ludzi zazwyczaj jest przyjazny, do psów może być agresywny. Psy te nie lubią wykonywać komend i ćwiczeń. Gdy człowiek na niego krzyknie, lub go w jakiś sposób ukara pies już nie będzie wierny i zaufany. Pisałam że przywiązuje się do właściciela, to prawda lecz gdy będzie dobrze traktowany. Nie trzeba go dużo czesać, ważne jest tylko szczotkowanie w czasie lnienia. Jeśli chodzi o kąpiel, pi Hej, dzisiaj kolejne zdjęcia. Jedna osoba pod ostatnim postem ze zdjęciami, zaleciła mi abym dodawała więcej zdjęć, ale takie które są ze sobą powiązane. Czyli robić sesje ;). Dzisiejsza sesja będzie kwiatowa ;). Sesje w których fotografuje nature będą się pojawiały najczęściej ;). A może ktoś ma pomysł na sesje? Chętnie zrobie jakąś :*. Więc oto dzisiejsza sesja: Pierwsze cztery zdjęcia są robione starym aparatem, który jeszcze działa, lecz jak można zauważyć jakość jest gorsza. Oczywiście ten stary aparat robi teraz jeszcze gorsze zdjęcia, ponieważ posiada już kilka lat. Te zdjęcia też robiłam dawno, więc gdybym porównała jakość dawną tego aparatu a teraz to była by większa różnica. Ale mimo wszytko aparat ten co robi lepsze zdjęcia bardziej lubie. Lecz nie zawsze go posiadam, ponieważ jest to aparat mojego brata. I mam taką informacje. Ze względu, że zaczyna się nauka i codziennie mam 7 lekcji, posty będą rzadziej, lub wstawiane Hej, pisałam o najczęstszych chorobach psa. A dzisiaj postanowiłam napisać jakie są pierwsze oznaki choroby i kiedy należy pójść do weterynarza. Po pierwsze, kiedy należy udać się do weterynarza. Oczywiście najlepiej po pierwszych oznakach choroby. Pies nie mówi, nie wiadomo co mu się dzieje, a nie wiadomo co to jest. Zawsze może być to poważne choroby, więc należy dmuchać na zimne. 1. Przede wszystkim pies będzie się inaczej zachowywać. Pies który był bardzo energiczny, będzie teraz ospały. Może piszczeć, bez powodu. podczas zatrucia, lub niektórych chorób może wymiotować. Oczywiście wymioty mogą powodować nic groźnego, lecz nie zawsze. chorobach jest to bardzo częste. Chodzi mi tu o to, że pies nic nie je ani nie pije. Jeśli nie zmieni się to po jednym, lub dwóch dniach należy zgłosić się do weterynarza. też może świadczyć o chorobie. Oczywiście nie zawsze, lecz najgorzej jest gdy pojawi się krew. To może nas zaniepokoić. 5. Kaszel i k} Co istotne cechuje się dużą zaciętością na drapieżniki futerkowe. Znaczenie rasy osłabło w latach 30. XX wieku, kiedy myśliwi orzekli, że wyżeł długowłosy jest mniej odporny i wolniejszy od wyżła krótkowłosego. Z biegiem lat nastawienie do wyżła uległo jednak zasadniczej zmianie. Płochacz niemiecki zwany inaczej spanielem niemieckim lub wachtelhundem, to pies hodowany z myślą o myśliwych. Jest to rasa rzadko spotykana, zwłaszcza poza granicami Niemiec. Ten przyjacielski pies, ma wyjątkowo mocno zakorzeniony instynkt łowiecki, ważne jest więc aby na co dzień miał możliwość rozwijania swoich naturalnych talentów. Wachtelhundy kochają zarówno swoją pracę jak i swoich właścicieli. Przy odrobinie wysiłku włożonego w szkolenie i przy zapewnieniu psu odpowiednich warunków, może stać się radosnym i oddanym członkiem rodziny. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Wygląd i opis rasyDeutscher wachtelhund – wzorzec rasyWachtelhund – charakterZdrowieWachtelhund – pielęgnacjaPłochacz niemiecki – żywienieSzkolenie i wychowanieSzczeniaki i hodowlaIle kosztuje wachtelhund?Historia rasy, ciekawostkiWachtelhund – czy płochacz niemiecki to dobry wybór dla mnie? Wygląd i opis rasy Rozmiar: średniej wielkości Wysokość w kłębie: samce 48-54cm, samice 45-52cm Sierść: włos długi, umaszczanie brązowe lub czerowne, jednolite lub dereszowate Długość życia: 14 lat Waga: 18-25 kg, suki nieco lżejsze Charakterystyka Inteligencja: 4/5 Aktywność: 4/5 Nadaje się do życia w bloku: 2/5 Łatwość szkolenia: 2/5 Relacje z dziećmi: 4/5 Relacje z kotami: 2/5 Skłonność do ucieczek: 5/5 Skłonność do agresji: 2/5 Predyspozycje do stróżowania: 3/5 Predyspozycje do obrony: 2/5 Koszt utrzymania: 3/5 Zdrowotność: 4/5 Deutscher wachtelhund – wzorzec rasy Kraj pochodzenia: Niemcy Klasyfikacja FCI: Grupa 8 (Aportery, płochacze i psy dowodne), sekcja 2 (Płochacze), numer wzorca 104. Podlega próbom pracy. Użytkowanie: płochacz, hodowany w celach myśliwskich Wrażenie ogólne: pies o szlachetnej głowie, mocnym kośćcu, dobrym umięśnieniu. Średniej wielkości, długość tułowia większa od wysokości. Pies nie może sprawiać wrażenia długonogiego. Głowa o czaszce płaskiej i umiarkowanie szerokej. Kufa mocna, nigdy nie szpiczasta, zawsze dłuższa od mózgoczaszki. Nos z szeroko rozwartymi nozdrzami, wysklepiony grzbiet nosa tzw. “nos Rzymski” jest zaletą. Wargi równe i napięte, o pigmentacji odpowiadającej umaszczeniu. Zgryz nożycowy, zgryz cęgowy tolerowany. Oczy jak najciemniejsze, barwy brązowej. Uszy osadzone wysoko, bez fałd, opadające bezpośrednio za oczami. Szyja mocna, dobrze umięśniony kark, przechodzący w kłąb pod kątem rozwartym. Brak podgardla i luźnej skóry. Grzbiet krótki, mocny i prosty. Kłąb mocny i wyraźny. Zad lekko opadający, nieco niższy od kłębu. Klatka piersiowa dobrze wysklepiona, nie beczkowata. Ogon w spokoju jest przedłużeniem linii grzbietu, może być trzymany w dół. W napięciu noszony nieco wyżej i ruchliwy. Kończyny przednie oglądane od przodu są proste i równoległe. Łopatki ustawione są skośnie. Łokcie przylegają do tułowia. Kończyny tylne oglądane od tyłu proste. W trakcie chodu kończyny poruszają się równolegle i blisko tułowia. Skóra dobrze przylegająca, bez fałd, gruba i bez pigmentacji. Szata: włos długi, zwarty i przylegający. Sierść zwykle pofalowana, czasem prosta lub kędzierzawa. Nie powinna być jedwabista ani też delikatna. Umaszczenie: jednolicie brązowe, czasem czerwone (czerwona maść może być w różnych odcieniach: lisia, jelenia, sarnia), mogą posiadać białe lub dereszowate znaczenia na klatce piersiowej i palcach brązowe dereszowate, rzadziej czerwone dereszowate – maść stanowiąca podstawę jest silnie przemieszana z bielą. Często występują łaty na głowie i tułowiu. Mogą występować także psy łaciate, z brązowymi lub czerwonymi łatami na białym tle. Jak wygląda wachtelhund? U obu odmian barwnych możliwe jest występowanie podpalania na nogach, przy odbycie, na kufie i nad oczami. Psy, które wykazują wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru (w tym agresję czy dużą lękliwość) powinny być dyskwalifikowane. Wady dyskwalifikujące: słaby temperament, lęk przed zwierzyną lub strzałem, maść o barwie czarnej, wyraźne wady zgryzu (tyłozgryz, przodozgryz, krzywe szczęki), ektropion (odwinięcie powieki) i entropion (podwinięcie powieki). Wachtelhund – charakter Psy rasy płochacz niemiecki to przyjacielskie, pełne energii, pewne siebie psy myśliwskie. Jednocześnie nie są agresywne ani nerwowe. Są przyjaźnie nastawione do dzieci oraz innych domowników. Wykazują silny instynkt łowiecki i potrzebują dużej ilości ruchu na świeżym powietrzu oraz zadań wykorzystujących ich talent do polowań. Zdrowie Ile żyją psy płochacz niemiecki? Przeciętna długość życia płochacza niemieckiego wynosi około 14 lat. Psy te charakteryzują się dobrym zdrowiem, są mało podatne na choroby. Ze względu na rodzaj terenu, w którym często mają okazję pracować czyli zarośla i woda oraz budowę anatomiczną warto zwrócić uwagę czy nie dochodzi do rozwinięcia się zapaleń w obrębie uszu. Wachtelhund – pielęgnacja Pielęgnacja nie powinna przysporzyć jego właścicielowi zbyt wielu trudności. Wystarczy regularnie wyczesywać sierść psa, aby nie dochodziło do jej splątania. Także po długich spacerach, szczególnie po bieganiu w lesie i zaroślach, trzeba rozczesać włosie i pozbyć się ewentualnych kołtunów. Warto także kontrolować czystość uszu psa, aby nie dopuścić do rozwinięcia się w nich zapalenia. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Płochacz niemiecki – żywienie W diecie ważne jest aby zapewnić mu dużą ilość dobrej jakości mięsa, bez względu na to czy wybierzemy karmę suchą, mokrą czy żywienie typu BARF. Przy ustalaniu dawki pokarmowej należy także uwzględnić stopień aktywności psiaka. Szkolenie i wychowanie Płochacz niemiecki to wyjątkowy pies, stworzony do polowań. Jest to nadzwyczaj pojętny, wszechstronny myśliwy, wymaga jednak wysiłku włożonego w jego wychowanie. W jego szkoleniu należy uwzględnić jego łowieckie talenty, w tym dużą pasję do wyszukiwania zwierzyny, podejmowanie śladu i wytrwałe tropienie czy pasję do aportowania i pracy w różnym terenie, także w gęstych lasach i wodzie. Jeśli pies zostanie odpowiednio ułożony odwdzięczy się przywiązaniem, umiejętnością podporządkowania się, ale także samodzielnością w pracy. Należy pamiętać, że psy które nie będą miały zapewnionej wystarczającej ilości aktywności fizycznej, ale także nie będą wystarczająco zaangażowane umysłowo, czyli nie będą miały okazji wykorzystywać swoich naturalnych zdolności łowieckich mogą zacząć wykazywać problemy behawioralne. Dlatego tak ważne jest, aby szczeniaki trafiały tylko do odpowiedzialnych opiekunów. Szczeniaki i hodowla Szczeniaka płochacza niemieckiego należy szukać w sprawdzonej hodowli zrzeszonej w Związku Kynologicznym. Przy wyborze psa warto zwrócić uwagę na jego socjalizację oraz przeanalizować osiągnięcia użytkowe przodków. Ponadto, odpowiedzialni hodowcy mogą nie wyrazić zgody na sprzedaż szczeniąt innym osobom niż myśliwym. Ile kosztuje wachtelhund? Cena płochacza niemieckiego, pochodzącego ze sprawdzonej hodowli wynosi ok. 3500-5000 złotych. Warto rozważyć także zakup psiaka za granicą. Historia rasy, ciekawostki Księgi hodowlane tej rasy pochodzą z przełomu XIX i XX wieku. Pierwszym odnotowanym przedstawicielem rasy był pies o imieniu Lord Augusta pochodzący z terenów Górnej Bawarii, który skojarzony został z kilkoma typowymi sukami. Osobą mającą znaczny wpływ na popularyzację i rozwój rasy miał Rudolf Friess, który wprowadził podział rasy na dwie linie uzależnione od umaszczenia (podział ten nie jest już używany) oraz zadbał, aby nie dochodziło do chowu wsobnego przy rozmnażaniu tej rasy, mimo znacznie ograniczonej puli genowej. Inna nazwa płochacza niemieckiego to wachtelhund co w tłumaczeniu oznacza psa na przepiórki. Psy tej rasy były bowiem kształtowane z przeznaczeniem polowania na ptaki. Wachtelhund – czy płochacz niemiecki to dobry wybór dla mnie? Płochacz niemiecki to pies hodowany przez myśliwych i dla myśliwych. Czy warto zdecydować się na płochacza niemieckiego? Oprócz codziennej dużej ilości ruchu psy te potrzebują także zadań typowo myśliwskich, dlatego aby być idealnym opiekunem tego zwierzęcia nie wystarczy być osobą aktywną. Jeśli więc chcesz aby to właśnie płochacz niemiecki był Twoim nowym kompanem, powinieneś zastanowić się czy jesteś w stanie zapewnić mu wystarczająco dużo uwagi i zajęć wykorzystujących naturalne talenty tych niezwykłych psów. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking 5. Odmawianie zabawy. Większość psów lubi się bawić. Szarpak, łapanie frisbee, węszenie – to tylko niektóre z psich rozrywek. Jeżeli pies nie chce się z tobą bawić, a jest gotów do

Cocker spaniel to rasa, która jeszcze kilka lat temu była bardzo popularna. Dziś znów można częściej spotkać ją na ulicach. Jaki charakter ma ten pies? Jakie są jego potrzeby i ja wyglądała historia rasy? Sprawdź sam! Nowy pies w domu to zawsze przygoda, ale również wyzwanie. Dobre poznanie rasy sprawia, że wszyscy domownicy będą gotowi na konkretnego psa. Cocker spaniel jest stosunkowo popularny w Polsce, ale brak wiedzy o rasie często kończy się frustracją i chorobami tego psa. Sprawdź, jak temu zapobiegać i dowiedz się, czy cocker spaniel jest faktycznie idealnym psem dla Ciebie. Cocker spaniel – pochodzenie Cocker spaniel angielski, zwany też po prostu cocker spanielem – o czym za chwilę – to rasa mająca swój wzorzec w klasyfikacji FCI. Należy do grupy VIII, czyli aporterów, płoczachy i psów dowodnych, gdzie znajduje się w sekcji drugiej – czyli płochaczy. Cocker spaniel ma typ sylwetki nazywany wyżłowatym. Może też podlegać próbom pracy. Rasa jest uznana również przez inne organizacje kynologiczne, w tym AKC czy UKC. Dziś, choć nadal jest gdzieniegdzie hodowana pod kątem użytkowym, to większość psów jest po prostu zwierzętami rodzinnymi, do towarzystwa. Historia powstania rasy Większość ras, które zostały stworzone przez człowieka, zwłaszcza setki lat temu, miała swoje znaczenie użytkowe – tak jest również, gdy w grę wchodzi historia rasy cocker spaniel. Pochodzenie cocker spaniela nie jest do końca znane. Istnieją liczne legendy na ten temat, na przykład mówiące, że pierwsi przodkowie tych psów przywiezieni byli do Wielkiej Brytanii przez oddziały Juliusza Cezara. Nie sposób tego potwierdzić – ale trudno też obalić takie teorie. Na pewno wiadomo, że około XIV wieku pierwsze wzmianki na temat spanieli pojawiły się w rozmaitych źródłach pisanych oraz na obrazach. W XVI wieku o cocker spanielach wspomaga również William Szekspir. O oficjalnym początku rasy cocker spaniela angielskiego można jednak mówić w okolicach drugiej połowy XVI wieku, kiedy przyrodnik John Caius stworzył klasyfikację ówczesnych ras brytyjskich. To wówczas powstał podział na spaniele lądowe i wodne, a także płochacze. Z nich bezpośrednio pochodzi rasa, którą obecnie nazywa się cocker spanielem. Podział na spaniele angielskie, amerykańskie i springery Na początku różne psy należały do rasy cocker spaniel. Pochodzenie, które brano pod uwagę, dotyczyły przede wszystkim przynależności do płochaczy. Psy te miały za zadanie – jak mówi sama nazwa – płoszyć ptactwo z szuwarów, aby ułatwić polowanie myśliwym. Często pojawiały też słonki, które zostały już postrzelone przez myśliwego. W 1873 powstał Kennel Klub, który po raz pierwszy oficjalnie uznał rasę cocker spaniel angielski za odrębną i nadał jej wzorzec. W efekcie niebawem licznie pojawiały się kluby zrzeszające hodowców. Już w tym momencie hodowle można było podzielić na te kierujące się cechami użytkowymi i takie, w których ważny był przede wszystkim wygląd tych psów. W 1902 roku rozdzielono wzorce dla dwóch ras: cocker spaniela angielskiego oraz springer spaniela angielskiego. Ten drugi jest do dziś powszechniej wykorzystywany użytkowo. Jest też znacznie większy – jego waga sięga nawet 24 kg. Wraz z popularnością rasy w Stanach Zjednoczonych doszło tam do hodowli psów, które wyraźnie wyróżniały się wyglądem i charakterem. Początkowo nazywano je typem amerykańskim, a w 1964 uznano cocker spaniele amerykańskie za odrębną rasę z własnym wzorem. Psy te są nieco mniejsze od angielskich, a także mają wyraźnie zaznaczony stop. Dziś to rasa typowo towarzyska – nie podlega próbom pracy według klasyfikacji FCI. Cocker spaniel – wygląd Cocker spaniel angielski to pies, który nosi się wesoło i żywiołowo. Wygląda zawsze radośnie, co wpływa też na popularność, którą cieszy się cocker spaniel. Sierść jest charakterystyczna, częściowo długa, zwłaszcza na uszach, które przez wiele osób uznawane są za urocze. Waga i wzrost cocker spanieli Rasa ta ma bardzo określony wzorzec, jeśli chodzi o wielkość, co wynika również z obecności spanieli innych ras. Z tego powodu ważne jest wyraźne rozróżnienie między przedstawicielami różnych typów. Cocker spaniel angielski w kłębie może mieć od 38 do 41 cm, przy czym suki są zwykle nieco mniejsze. Jednocześnie idealna waga, jeśli chodzi o dorosłe osobniki, wynosi ok. 14 kg, z lekką tolerancją w obie strony. Pies ten powinien zachować swój wyżłowaty typ – jest mocnej budowy, zwarty, o harmonijnych proporcjach, ale nie powinien mieć nadwagi. Ogólny wygląd przedstawiciela rasy Pies cocker spaniel angielski prezentuje się na pierwszy rzut oka wesoło i żwawo. Głowa jest proporcjonalna, z zaznaczonym stopem, który jednak nie jest mocno cofnięty. Kwadratowa kufa i szeroki nos mają zapewniać psu komfort pracy. Oczy powinny być pełne, brązowe lub ciemnobrązowe. Niedopuszczalne są oczy jasne. Nie powinny być wyłupiaste, natomiast ich wyraz ma być czujny, bystry i łagodny. Płatowate uszy są osadzone mniej więcej na linii oczu i sięgają do końca nosa, gdy przeciągnie się je do przodu. Dobrze rozwinięta klatka piersiowa przechodzi w mocny grzbiet i szerokie lędźwie. Ogon u cocker spanieli zwykle był kopiowany. Wówczas nie powinien być ani zbyt krótki, ani zbyt długi. Obecnie ten proceder w Polsce jest zabroniony. W związku z tym naturalny ogon cocker spaniela jest średnio długi, zwężający się ku końcowi. Na całej jego długości znajduje się tzw. pióro. Może być lekko zakrzywiony, ale nie powinien być noszony inaczej niż poziomo. Cocker spaniel angielski – umaszczenie i okrywa włosowa Jest jedna rzecz, którą wyróżnia się cocker spaniel – sierść. Pies ten ma niezbyt obfity, gładki i jedwabisty w dotyku włos, czym właśnie wyróżnia się sierść cocker spaniela. Na całym ciele jest przylegający, natomiast dłuższy może być na tułowiu, kończynach przednich i tylnych oraz uszach. Na ogonie powinno znajdować się pióro. Dopuszczalne są różne umaszczenia cocker spanieli, takie jak: jednolite – w tym czarne, czekoladowe, rude, złote, czarne i czekoladowe podpalane; jeśli występują białe znaczenia, to tylko w postaci niewielkiej plamki na klatce piersiowej; dwubarwne – zawsze z bielą; łączą się z nią takie kolory jak: czekoladowy, czarny, pomarańczowy i cytrynowy; może, ale nie musi występować nakrapianie; trójbarwne – zawsze w wersji z podpalaniem, które łączy się z barwą biało-czarną albo biało-czekoladową; przesiane – niebieskie, pomarańczowe, czekoladowe, cytrynowe, a także niebieskie i czekoladowe z podpalaniem. Cocker spaniel – charakter Gdy w rozmowach pojawia się cocker spaniel, charakter tego psa określany jest jako wesoły i dobroduszny. W istocie psy te mogą takie być; mogą jednak też sprawić opiekunowi sporo problemów. Z tego powodu warto wiedzieć, czy podoła się ich wychowaniu. Stosunek do człowieka Psy tej rasy są oddane człowiekowi i chętnie z nim współpracują. Można je z powodzeniem szkolić, zwłaszcza że współpraca z opiekunem leży w ich naturze. W stosunku do znanych sobie ludzi cocker spaniele są wesołe, czułe. Dobrze się komunikują i lubią głaskanie. Mogą mieszkać z dziećmi pod warunkiem zachowania bezpieczeństwa relacji po obu stronach, a także przy kontroli osoby dorosłej. Stosunek do ludzi obcych wiąże się – według wielu posiadaczy tej rasy – z ubarwieniem. Klasyczne, jednobarwne spaniele są nieufne, co w połączeniu ze szczekliwością robi z nich doskonałych stróży. Pozostałe odmiany barwne mają być bardziej pozytywnie nastawione do obcych ludzi. Mieszkanie z innymi zwierzętami Pomimo użytkowości, jaką wykazuje cocker spaniel, charakter pozwala mu na mieszkanie z małymi zwierzętami czy kotami. Ważne jest jednak wprowadzenie psa do domu, w którym mieszkają już ci lokatorzy – przyzwyczajenie od szczenięcia jest po prostu łatwiejsze. Ten pies myśliwski dobrze dogaduje się z innymi czworonogami, o ile jest prawidłowo socjalizowany i pochodzi z pewnej, zrównoważonej linii. Problemy z zachowaniem Psy te mogą wykazywać się znacznym uporem, który pojawia się zwłaszcza w chwili, gdy nie mają zaspokojonych swoich potrzeb. Cocker spaniele to zwierzęta bardzo aktywne. Gdy zamieszkają w domu z ogrodem, możesz liczyć na to, że będą obszczekiwać z podwórka praktycznie każdego, co bywa uciążliwe. Mogą z powodzeniem mieszkać w bloku, jeśli zapewnisz im zróżnicowane, ciekawe spacery. Nieodpowiednio zaspokojony instynkt cocker spaniela angielskiego oraz złe prowadzenie mogą sprawić, że pies ten będzie polował na spacerach, a także uciekał za zwierzyną. Niegdyś poważnym problemem u psów jednobarwnych, zwłaszcza złotych, był tak zwany rage syndrom – syndrom niekontrolowanej złości u psów. Objawiał się on nagłymi atakami agresji w stosunku do znanych osób. W hodowlach prowadzonych pod egidą FCI (w Polsce – ZKwP) problem ten został praktycznie wyeliminowany. Istnieje jednak nadal poza tą organizacją. Z tego powodu bardzo ważne jest to, skąd pies pochodzi – pod uwagę może być brana tylko legalna hodowla psów. Cocker spaniel – pielęgnacja Chcesz, aby w Twoim domu zamieszkał cocker spaniel? Pielęgnacja tych psów może niekiedy sprawiać problemy. Sprawdź, na co zwracać uwagę. Cocker spaniel – zdrowie Warto zwrócić uwagę na schorzenia genetyczne, które mogą dotykać przedstawicieli tej rasy. Należy do nich na przykład postępujący zanik siatkówki, którego finałem jest utrata wzroku przez psa. Z kolei Familial Nephropathy to choroba nerek o śmiertelnym przebiegu. Oba te schorzenia można wyeliminować dzięki testom genetycznym. Z tego powodu takie istotne jest, skąd bierze się psa – jego przodkowie powinny mieć wykonane testy w tym kierunku, a także muszą być wolni od choroby. U niektórych psów występują problemy z oczami – podwinięcie powieki, a także zapalenie spojówek. Z tego powodu należy dbać o ich odpowiednią pielęgnację, a w razie problemów – udać się do lekarza weterynarii. W przypadku tej rasy psów częste są również problemy z uszami, które są słabo wentylowane z uwagi na budowę. U cocker spaniela pojawiać się mogą po prostu stany zapalne, którym można zapobiegać poprzez usuwanie włosów z wnętrza ucha, a także stosowanie odpowiednich płynów pielęgnacyjnych. Warto też zadbać o suszenie uszu od środka po każdej psiej kąpieli – tej w domu czy tej na spacerze. Cocker spaniel angielski – pielęgnacja sierści Sierść spaniela angielskiego, jeśli jest dobrej jakości, wymaga przede wszystkim czesania – szczególnie często w okresie linienia. Warto też zadbać o regularne skracanie włosów przy opuszkach, co zapobiega gromadzeniu się tam zabrudzeń, a w efekcie – tworzeniu infekcji w przestrzeniach międzypalcowych. Nie należy go golić, bo sierść odrasta w bardzo złej kondycji. Kąpanie cocker spaniela warto dostosować do rzeczywistych potrzeb. Cocker spaniel – żywienie Nietolerancje i alergie pokarmowe to jedne z dolegliwości, na które może cierpieć cocker spaniel. Pielęgnacja w takim przypadku polega na podawaniu odpowiedniego pokarmu, najlepiej z linii dla psów wrażliwych, bez alergenów niebezpiecznych dla psa. Przy ewentualnych objawach ze strony skóry warto wprowadzić, po konsultacji z lekarzem weterynarii, żywienie specjalistyczne, takie jak Eukanuba Veterinary Diets Dermatosis FP. Pies wiodący życie typowego kanapowca ma skłonność do nadwagi. Cocker spaniele uwielbiają jeść i często nie mają zahamowań, jeśli chodzi o ilość. Warto ograniczyć przysmaki, które otrzymuje spaniel angielski. Nie należy podawać jedzenia przeznaczonego dla ludzi, na przykład wędlin czy resztek z obiadu – są one tuczące, ale i szkodliwe dla psów. W przypadku nadmiernego przybierania na wadze warto wprowadzić karmę taką jak Arion Fresh Senior & Light 22/9. Zapewnia ona poczucie sytości, a przy tym ma ograniczoną podaż kaloryczną, co zapobiega tyciu. Podstawową karmę bytową dla cocker spaniela można wybrać wśród produktów przeznaczonych dla tej rasy, takich jak Eukanuba Breed Specific Cocker Spaniel Adult. Zwykle zawierają one dodatki, które gwarantują dbałość o najważniejsze aspekty zdrowia rasy. Pamiętaj, aby Twój pies miał miski na wodę i pokarm o charakterystycznej budowie – mała średnica, wysokie ścianki. W ten sposób będzie z nich korzystać bez moczenia uszu, co mogłoby doprowadzić do ich choroby. Popularność cocker spanieli stale wzrasta. Z tego powodu warto wiedzieć, jakie ten pies średniej wielkości ma potrzeby związane ze swoim pochodzeniem, charakterem czy użytkowością. Taka wiedza pozwoli Ci najlepiej przygotować się do obecności nowego lokatora w Twoim domu. Sprawdź asortyment aby stworzyć praktyczną wyprawkę dla swojego czworonoga. Twoją uwagę powinna przykuć w szczególności karmy dla Cocker Spaniela. Twój pupil szybko zaklimatyzuje się w nowym otoczeniu, gdy jego miska będzie wypełniona dostosowanym dla niego pokarmem.

^{Wielu opiekunów czworonogów zadaje sobie pytanie, dlaczego pies liże ucho drugiego psa. Czworonogi liżą swoje uszy i pyski, by pomóc sobie w zachowaniu ogólnej higieny. To tak samo, jak w przypadku lizania uszu swoich opiekunów. Jeśli psy darzą się sympatią i szanują wzajemnie, istnieje spora szansa, że możesz zauważyć, jak} fot. Fotolia Pies załatwia się w domu Przyczyn tego problemu może być wiele - od kwestii zdrowotnych po wychowawcze i zanim podejmiemy jakiekolwiek kroki zaradcze, powinieneś wykluczyć je wszystkie. Zacznij od wizyty u weterynarza w celu sprawdzenia, czy pies nie jest chory. Jeśli okaże się, że od strony zdrowotnej z psem jest wszystko w porządku, poszukaj przyczyny wychowaniu psa. Obserwuj go przez kilka dni i wynotuj, gdzie i w jakich okolicznościach pies załatwia się w domu. Przyjrzyj się przede wszystkim wspólnym spacerom: ile trwają? Ile razy pies się załatwia? Czy ma możliwość załatwić się w spokoju? Na jakim podłożu się załatwia? Czy pies ma odpowiednio dużo czasu, by obwąchać sobie różne miejsca i przystanąć na moment? Zaniedbania w tych kwestiach są najczęstszą przyczyną wypróżniania się psa w domu. Czasami psy wypróżniają się tylko podczas nieobecności właściciela w domu, co niekoniecznie musi być związane ze zbyt rzadkim wyprowadzaniem pupila. Tego typu zachowanie może mieć podłoże lękowe - jest tzw. lęk separacyjny. Pies moczy się w sposób niekontrolowany ze stresu wynikającego z kilkugodzinnej rozłąki z właścicielem. W tym przypadku pomoże jedynie terapia behawioralna. Równie częstą przyczyną wypróżniania się psa w domu jest zaniedbanie nauki higieny w latach szczenięcych lub zbyt częste wybaczanie psu "mokrych występków". Niefrasobliwość właściciela powoduje utrwalanie się złych nawyków u psa i pogarszanie problemu. Naukę czystości należy zacząć już u sześciotygodniowych szczeniąt i konsekwentnie trzymać się wyznaczonych zasad. Jak nauczyć psa czystości, zobacz tutaj. Pies atakuje inne psy Jeśli to możliwe, unikaj wszelkich kontaktów z innymi psami, z wyjątkiem tych, o których wiadomo, że są przyjaźnie nastawione do twojego pupila. Stopniowo rozszerzaj krąg psich znajomych, tak aby twój pies zaczął akceptować coraz liczniejszą grupę czworonogów. Zobacz także: Agresja u psów - skąd się bierze i jak jej zaradzić? Jeśli w czasie spaceru zauważysz zbliżającego się psa, przejdź na drugą stronę ulicy i jak najszybciej wydaj swojemu psu komendę „Zostaw”, a następnie komendy „Siad” i „Zostań” wsparte odpowiednimi gestami. Spraw, aby twój pies skoncentrował uwagę na tobie - wołaj go przyjemnym głosem lub pokaż smakołyk. Daj mu nagrodę za spokojne zachowanie, w czasie, gdy obok jest obcy pies. W uciążliwych przypadkach występujących u samców niekiedy skuteczna bywa chirurgiczna lub chemiczna kastracja – zapytaj o nią swojego weterynarza. Zobacz porady behawiorysty: Mój pies atakuje inne psy - co robić? Pies nie chce chodzić na smyczy Psa należy przyzwyczajać do obroży i smyczy od szczeniaka, więc gdy tylko nabędziesz małego pieska, kup mu miękką obróżkę i zakładaj ją jak najczęściej. Jeśli pies zacznie drapać obrożę, zdejmij mu ją, ale nie nagradzaj głaskaniem czy smakołykiem. Smakołyk daj psu tylko wtedy, gdy wytrzyma w obroży dłuższy czas - to pozwoli skutecznie utrwalić w psie nawyk noszenia obroży. W miarą jak szczenię będzie rosło, kupuj mu coraz większe obroże, które wygodnie trzymają się na szyi. Jeśli masz np. dobermana lub innego dużego psa o krótkiej sierści, dobrze będzie prezentował się na nich łańcuszek zaciskowy. Jeżeli pies ciągnie na smyczy lub rzuca się na inne psy, warto założyć mu kaganiec uzdowy (halter), bo mocowanie smyczy poniżej pyska a nie na karku ułatwia powstrzymanie psa. U większych ras sprawdzają się szelki treningowe, wywołujące ucisk pod pachami. Wybieraj jednak te nowoczesne. szelki starszej generacji są niestety mało skuteczne w przypadku dużych psów i utrudniają psu jego naturalny chód. Jeżeli Twój pies jest starszy i niechęć do obroży i chodzenia na smyczy się utrwaliły, spróbuj zrobić tak: załóż psy obrożę i smycz tuż przed podaniem jedzenia . Postaw miskę z jedzeniem w dalszym kącie pomieszczenia, tak żeby pies dobrze ją widział. Zobacz także: Nauka posłuszeństwa psa na spacerze Trzymaj smycz w ręce gdy pies będzie szedł w stronę miski i puść ją swobodnie na czas, gdy będzie jadł. Powtórz to kilkakrotnie przy okazji karmienia psa. Pies powinien odzwyczaić się od ciągnięcia i zacząć kojarzyć smycz i obrożę z czymś przyjemnym. Zadbaj o to, aby twój pies załatwiał się na różnym rodzaju podłoża, nie tylko na trawie lub piasku, bo się przyzwyczai i później przy braku danego podłoża nie będzie umiał się wypróżnić. Psy mają tendencję do załatwiania się w miejscach, w których już wcześniej się załatwiły, dlatego powinieneś za każdym razem dokładnie usunąć zapach moczu z tego miejsca. Z doświadczenia wiem, że nie wystarczy wytrzeć czy wyczyścić detergentem takiego miejsca, bo psy i tak wyczują zapach swojego moczu. Najlepiej kupić w zoologicznym specjalny środek eliminujący zapach psiego moczu, np. Ecodor UF2000 albo Urine off. Pies znaczy teren w domu Najpierw powinieneś zastanowić się, dlaczego pies znakuje moczem teren w domu . Najczęstszą przyczyną, zwłaszcza u samców, jest nadpobudliwość seksualna. Powinieneś to zauważyć bez problemu, gdyż występują oprócz tego inne charakterystyczne zachowania - agresywne zachowanie, kopulowanie z różnymi przedmiotami. Inną przyczyną może być chęć zdobycia dominującej pozycji. W takiej sytuacji najlepiej skontaktować się z weterynarzem i behawiorystą. Weterynarz może zalecić sterylizację psa, choć skutkuje to tylko u 50 proc. przypadków. Dlatego najlepiej skonsultować się z behawiorystą i oduczyć psa takiego zachowania. Każde oznakowane moczem miejsce spryskaj środkiem usuwającym zapach moczu. Powinieneś wzmocnić swoją pozycję przywódcy i ograniczyć psu dostęp do miejsc, w których najczyściej znakuje teren. Zobacz także: Wzmacnianie roli przywódcy - jak stać się panem swojego psa? Obserwuj zachowanie psa i nie zostawiaj go samego, aby móc go przyłapać na gorącym uczynku. Wypowiedz surowym tonem "Nie", akcentując to palcem. Z doświadczenia wiem, że to jest najlepsza metoda na oduczenie psa znakowania terytorium w domu. Pies następnym razem będzie się bardziej pilnował, aż w końcu przestanie to robić. U mnie przynajmniej to podziałało. Jeśli zobaczysz świeże plamy na dywanie, nie krzycz na psa, bo po fakcie nie ma to już sensu. Pies nie skojarzy skutku z przyczyną. Pies żebrze o jedzenie Doprowadź do zaniku takiego zachowania. Po pierwsze ustal w domu zasadę, że nikt, kto ma styczność z czworonogiem, nigdy i w żadnych okolicznościach nie może dać mu nawet kęska, na który pies sobie nie zasłużył. Dobrze wychowany pies nie powinien nawet myśleć o żebraniu. Psy doskonale potrafią grać na naszych uczuciach. Bądź twardy i nie daj się zwieść smutnym spojrzeniom i wygłodniałym oczom. Jeśli zaczniesz dawać psu smakołyki, na które nie zasłużył, wkrótce poniesiesz porażkę. Bądź stanowczy. Musisz nauczyć swojego psa, że żebranie jest niedozwolone. Nie możesz pozwolić, by takie zachowanie twojego czworonoga się utrwaliło, ponieważ pies może wkrótce wykorzystywać nawet dobre intencje odwiedzających cię osób. Jeśli będziesz ignorował takie zachowanie, pies z czasem zrozumie, że jego zachowanie nie przynosi mu korzyści i przestanie żebrać. Tylko pamiętaj, żadnych wyjątków! Powiedz swoim gościom, żeby również ignorowali prośby psa. W zamian za to dawaj psu coś ekstra w czasie stałych posiłków . Zobacz poradę behawiorysty: Jak oduczyć psa brania jedzenia ze stołu? Pies „podlewa” rośliny w ogrodzie Samce, również wykastrowane, zaznaczają granice swego terytorium, regularnie oddając mocz na drzewka i krzewy. Są to swego rodzaju "słupki graniczne" ich terytorium. Jest to normalne zachowanie psów, jednak dla właścicieli ogrodu oznacza to pożółkłe krzewy i trawę. Przede wszystkim spłucz obsikaną przez psa roślinę dużą ilością wody . Może ją to uratować przed zgubnym działaniem uryny. Nie sadź nowej rośliny na miejscu obumarłej. Zostaw martwą roślinę, albo wbij w tym miejscu drewniany słupek. Bacznie obserwuj zachowanie psa. Komenda „Nie” w chwili, gdy zbliża się on do krzaczka może sprawić, że wybierze jakieś inne miejsce. Problem ten można rozwiązać , rzucając w psa przymierzającego się do załatwienia pod krzaczkiem, jakimś lekkim przedmioty, np. woreczkiem z trocinami lub gąbkową piłeczką. Zrób to zaskoczenia, kiedy pies nie cię nie widzi. Następnym razem pies nie będzie tak śmiało podchodził do krzaczka. Podstawa jest jednak ćwiczenie komendy "Nie". Żeby była skuteczna, trzeba wzmacniać swoją rolę przywódcy. Pies obgryza meble Pomocne może być przygotowanie szczenięciu alternatywnego przedmiotu do gryzienia, np. okorowanego kołka z twardego drewna o długości 15-25 cm i średnicy dobranej do rozmiarów psa, albo innego stosowanego przedmiotu, który nie ma ostrych krawędzi i jest na tyle duży, że pies nie może go połknąć. Za każdym razem, gdy widzisz, że twój pupil sposobi się do zaatakowania mebli, skieruj jego uwagę na gryzak. Jeśli wszystkie te działania zawiodą, zastanów się nad zamknięciem psa w klatce na czas, gdy poświęcasz swoją uwagę czemuś innemu. W sklepach zoologicznych można nabyć specjalny spray zniechęcający psy do gryzienia spryskanych nim przedmiotów. Droższe środki są dość skuteczne, ale tańsze nie. Na dłuższą metę lepiej jednak nie polegać na chemikaliach i nauczyć psa, że nie podoba ci się, kiedy coś gryzie i że nieobgryzanie zdecydowanie bardziej się opłaca. Pies ciągnie na smyczy Naucz chodzić psa tuż przy twojej lewej nodze. Smycz trzymaj przy tym luźno w prawej ręce. Podczas nauki często zmieniaj kierunek marszu. To może powstrzymać psa przed ciągnięciem, ponieważ nie będzie pewien, co zamierzasz zrobić za chwilę. Pamiętaj, że najpierw trzeba dać psu możliwość zareagowania na komendę „Noga”, a dopiero potem w razie konieczności lekko pociągnąć za smycz – nie w odwrotnej kolejności. Reakcję na komendę można wzmocnić, klepiąc lekko lewą ręką udo w chwili, gdy mówisz „noga”. Dźwięk i gest mogą nawet z czasem zastąpić komendę głosową. Jeśli nie uda ci się osiągnąć postępów, zastanów się nad kupnem haltera, który ułatwia zapanowanie nad notorycznie ciągnącym psem. Możesz też zapisać psa do szkółki lub poprosić o pomoc wykwalifikowanego tresera psów. Pies nie reaguje na komendy Wzmocnij swój status przewodnika i wznów naukę podstawowych komend. Starannie ćwicz komendę „Chodź”, prowadząc psa na długiej smyczy. Za pomocą licznych pochwał i mnóstwa smacznych kąsków spraw, by prawidłowa i natychmiastowa reakcja na komendę wydawała się psu bardzo atrakcyjna. Zobacz także: Jak nauczyć psa podstawowych komend? Klaszcząc (ale nie w agresywny sposób stosowany do wzmocnienia komendy „Nie”), przykujesz uwagę psa, zanim go zawołasz. Pies będzie widział ruch twoich rąk i usłyszy dźwięk. Na ogół bardzo szybko dochodzi do wniosku, że klaśnięcie oznacza: „Jeśli szybko tutaj przyjdziesz, to dostaniesz coś pysznego”. Pies nie chce chodzić przy nodze Naukę tej komendy możesz rozpocząć dopiero gdy pies opanuje komendę „Siad”. Po wydaniu komendy „Noga” pies powinien znaleźć się przy twojej lewej nodze (lub prawej, jeśli wolisz, ale wszystkie poniższe ćwiczenia muszą być wykonane w odpowiednią stronę). Podczas spaceru przy nodze łopatka psa powinna znajdować się na jednej linii z twoją lewą nogą. Pies nie powinien wybiegać do przodu ani pozostawać w tyle. Pies powinien przy każdym zmianie tempa iść równo obok ciebie, a gdy się zatrzymasz – powinie usiąść jak najbliżej twojej nogi. Zobacz także: Nauka posłuszeństwa psa na spacerze Zacznij od poluzowania smyczy. Przygotuj także smakołyki. Najpierw przećwicz z psem komendę „Siad”, najlepiej w miejscu, gdzie psa nie będzie nic rozpraszało. Posadź psa przy swojej lewej nodze, dając mu smakołyk. Weź do lewej ręki garść smakołyków, wypowiedz imię psa. Gdy zwróci na ciebie uwagę, opuść rękę ze smakołykiem, zbliżając ją do lewej nogi na wysokości nosa psa. Wypowiedz komendę „Noga” i zacznij iść lewą nogą. Podczas spaceru podawaj psu smakołyki. Rób to na tyle często, by szczeniak nieprzerwanie koncentrował uwagę na tobie. Zmieniaj kierunek marszu, zatrzymaj się, skłoń szczeniaka do siadu przy lewej nodze i podaj mu kolejny smakołyk. Smycz powinna być wtedy maksymalnie poluzowana, w innym razie pies będzie czuł dyskomfort i przestanie współpracować. Powtarzaj to ćwiczenie kilkakrotnie podczas spaceru, z czasem wydłużając przerwy między podawaniem kolejnych smakołyków i coraz wyżej podnosząc rękę ze smakołykiem. Z czasem powinieneś ćwiczyć z psem w miejscach, w których jest więcej czynników rozpraszających, np. na ulicy, w parku itp. Jeśli nie będzie umiał skoncentrować się na ćwiczeniu, w odpowiednim momencie przerwij niewłaściwe zachowanie szczeniaka. Jeśli pies zacznie ciągnąć cię w kierunku innego psa lub wyrywać się do ludzi, przekup go natychmiast smakołykiem. Komendę „Noga” pomoże psu opanować kantar (obroża Uzdowa). Najlepiej sprawdza się w przypadku psów o dużym temperamencie i małych ras. Daje możliwość panowania nad głową psa bez szarpania. Jak go użyć w ćwiczeniu?” Wydaj komendę „Noga” i delikatnie pociągnij, delikatnie wykręcić pysk psa w swoją stronę. Gdy pies spojrzy na ciebie, zaproponuj mu współpracę podając smakołyk. Kantar ma jeszcze tę zaletę, że dzięki odpowiedniej konstrukcji obroży uzdowej im bardziej pies będzie próbował ciągnąć do przodu, tym częściej będzie musiał skręcać głowę w twoją stronę, a to ułatwi ci przerywanie niepożądanych zachowań. Gdy chodzenie przy nodze stanie się dla psa naturalnym nawykiem, możesz przestać używać smakołyków. . 382 340 312 465 161 129 492 242

co to znaczy że pies nie podlega próbom pracy